Schaken is een gruwelijk spel!

Van achteren kijk je de koe in de kont, zeggen ze dan. Maar als je na afloop van de wedstrijd constateert dat de uitslag net zo goed een gelijkspel of winst had kunnen zijn is dat zuur. Tegenstander UVS was zeker niet te onder­schatten, ze waren immers vorig seizoen gedegradeerd, dus alle alarmbellen werden op scherp gezet. Daar kwam bij dat ze op het eerste bord een kanon in stelling hadden gebracht: voormalig Schaakstad-lid Maarten Solleveld maakte zijn opwachting tegen Eelco Kuipers… dus die kon aan de bak.

De wedstrijd begon “rustig” met een korte remise van Casper Wouters tegen Jan Pijkeren. De gebaande wegen in de zoals gebruikelijk strikt geheime opening van Casper werden gevolgd en de balans is nooit naar een van beide zijden doorgeslagen. Casper had een “fantastische” analyse ingestuurd, maar vanwege de complexiteit daarvan zal ik u dit besparen.

De volgende remise die werd genoteerd was die van Marcel Boel tegen Anton van Rijn. De Pirc-opening gaat lang gelijk op en ook hier is er in eerste instantie geen aantoonbaar voordeel voor een van beiden. Maar een kleine misgreep van Marcel lijkt hem in moeilijkheden te brengen. Fout is 16.Lc4 en het levert zwart een prettige stelling met veel mogelijkheden op. Maar na 26… Td8 zijn opeens alle problemen voor Marcel als sneeuw voor de zon verdwenen. En nadat vrijwel alle stukken zijn geruild blijft er een loper-eindspel over met ongelijke lopers: dat is remise. Tussenstand om ongeveer half 5 is 1-1.

Jelle Bauer heeft een moeilijke start van het nieuwe seizoen, na een nederlaag in de eerste ronde moest hij ook nu het onderspit delven. Tegen Diderick Holtland bediende hij zich van de doorschuifvariant van de Caro-Kann en niets lijkt een remise in de weg te staan, op het oog heeft hij zelfs iets prettigere stelling maar hij blijkt te gefixeerd op het overwicht op de damevleugel. Wit daarentegen richt zijn pijlen op de Koningsvleugel van het bord en dat blijkt de juiste keuze. Na de fout van Jelle (23…Ta4) krijg hij een aantal krachtzetten over zich heen waaruit geen ontsnappen meer mogelijk is. En nadat de zwarte stelling nog meer gesloopt is houdt Jelle het voor gezien.

Die tegenslag is binnen vijf minuten weer rechtgezet omdat Martin van Dommelen de dadendrang van Jaap Houben weet te temmen. Na twintig zetten midden­spel vanuit de Philidor-opening breekt Houben de stelling open met een stukoffer en krijgt gelijk daarna de rekening gepresenteerd: het idee verliest op slag. Het zou zo maar kunnen zijn dat wit de zet 23…Te8 over het hoofd heeft gezien: de koning staat ook nog op de e-lijn… En nadat wit is terug­gedrongen in de eigen gelederen komen alle zwarte stukken tot leven inclusief een dame-offer dat wijselijk niet aangenomen wordt. Maar de stelling is al hopeloos voor wit en elk verzet is zinloos: Resistance is futile (uit Star Trek voor de ouderen onder ons 😉)

Voorafgaand aan deze wedstrijd werden de nodige tegenstanders geplugd met wat voor openingen ze spelen. Eelco Kuipers kon Martijn Otten de nodige tips geven met wat voor opening er eventueel op het bord zou komen mocht hij tegen Hans Klip moeten spelen. Alsof het voorbestemd was, was het daadwerkelijk het geval en de voorbereide opening kwam tot in detail op het bord. Perfecte voorbereiding! In het middenspel weet Martijn alle dreigingen te counteren en houdt gemakkelijk gelijk spel. Wat Hans Klip ook probeert, beslissend voordeel valt er niet te behalen. Er volgt een ingewikkeld middenspel met wat ik me kan herinneren een snel teruglopende bedenktijd voor Martijn Otten, iets wat hij later zeer goed had kunnen gebruiken. Want vanuit het niets krijgt hij opeens een opgelegde kans om middels een wereldcombinatie de partij te beslissen. Veld f2 is overbelast en Martijn grijpt zijn kans, of toch net niet: zet de engine maar aan, die geeft uitsluitsel. In tijdnood gaat de evaluatiebalk van boven naar beneden en is het Martijn die laatste fout maakt. Met de fantastische zet 40…Th2 was het direct uit geweest, maar hij dacht dat hij de witte dame ging winnen, dus niet. En die ene zet maakt net het verschil van matchwinst, gelijkspel of een overwinning. Dit was echt jammer en Martijn baalde er nog meer van… schaken is gruwelijk. En daar zou het niet bij blijven…

Maar eerst moest Eelco Kuipers het vege lijf zien te redden tegen Maarten Solleveld. Goed beschouwd hadden we kunnen weten dat hij ingezet zou worden maar je gaat er niet vanuit. Maar goed, Eelco is voor de kat niet bang en brengt gelijk twee centrum­pionnen in stelling, of het voldoende is zal moeten blijken. Je weet natuurlijk dat Solleveld alles uit de stelling zal halen als de mogelijkheid zich voordoet, het is wel een Grootmeester. Zoals verwacht moet Eelco na verloop van tijd in de verdediging maar die houdt hij nog net op het randje sluitend. Het blijkt een dun randje te zijn en Solleveld sluipt al manoeuvrerend richting groter tot beslissend voordeel. En dan stokt opeens de machine en is het Solleveld die tot tevredenheid van Eelco denkt te winnen met 38.Te8, dat had tot remise moet leiden. Daaropvolgend grijpt zwart weer mis en vice-versa. De zetten net voor en na de tijdnoodfase zijn rommelig en leiden uiteindelijk naar remise. Pfew. Mocht je de analyse en gedachtegang van deze partij vanuit het oogpunt van Eelco willen weten: het staat op zijn blog.

Voor Laurens Roelofs werd het wederom een moeilijke middag, alhoewel het daar lange tijd niet naar uitzag. In de Caro-Kann opening worden vrij snel veel stukken geruild en bereikt Laurens tegen Robbie Manders eenvoudig een gelijke stelling, maar ja, hoe verder. Wat is het plan, en hoe dat uit te voeren? Laurens blijkt te veel eilandjes te hebben en te veel pionnen die een makkelijk aanvalsobject kunnen zijn voor zwart. En zo geschiedde, Laurens wordt in de verdediging gedwongen en moet lijdzaam toezien hoe Manders steeds meer grip op de stelling krijgt. Voor de tijdcontrole had Laurens zich meer kunnen verweren dan in de partij gebeurde, maar of het genoeg zou zijn voor remise valt te betwijfelen. Na de veertigste zet probeert hij nog chaos te creëren maar dat heeft een averechts effect. Verlies volgt snel en daarmee verliezen we ook de wedstrijd.

Zoals hier eerder gememoreerd blijkt dat schaken gruwelijk en onvoorspelbaar kan zijn. Dat weten Freddie van der Elburg en Joost Retera na hun partij maar al te goed. Er komt een Engels­achtige Hollandse opening (?) op het bord waar Freddie iets beter uitkomt in de overgang naar het middenspel. En dat kleine voordeeltje weet hij te optimaliseren, voor hem is de stelling prettiger te spelen. Maar ook hier geldt weer: hoe het volledig naar winst om te zetten, heeft de tijdnood nog invloed? Dan golft de stelling vlak voor de tijdcontrole op en neer, ook in dat geval: zet de engine maar aan en zie wat er allemaal gebeurt tussen zet dertig en veertig. Freddie staat totaal verloren, en dan toch weer gewonnen want ook Joost Retera kan het winstplan niet te vinden. Dit gekken­huis heeft ook nog een vervolg in het daaropvolgende eindspel met net zoveel kansen voor Freddie als remisekansen voor Retera. Freddie heeft de meeste kansen op winst maar kan of kon het gewoon niet vinden, is de winst te veel verborgen? Dan na iets meer dan vijf uur spelen is de angel uit de stelling en staat er een gelijke stelling op het bord: remise… zucht.

Al met al hadden we net zo goed met 5-3 kunnen winnen als dat we nu met diezelfde cijfers hebben verloren. Martijn die de zet Th2 wel heeft gezien, maar ook op een andere manier dacht te winnen en Freddie die de winst voor het grijpen had. De twee meest voor de hand liggende momenten van deze match. We moeten er mee leren leven en gaan vol goede moed de strijd in de volgende ronde aan tegen Venlo.