Pepernoten oprapen

Sinterklaas was ons op 23 november naar het Hoge Noorden vooruit gereisd om de nodige bordpunten rond te strooien in de speelzaal. Kan me niet herinneren dat we ooit zo dicht bij de grens naar de Nederlandse eilanden een competitie­wedstrijd hebben gespeeld. Maar Wouterswoude staat dus nu wel bij ons op de kaart en we hebben veel pepernoten opgeraapt. Schaakwoude was gepromoveerd vanuit de derde klasse en heeft het tot nu toe erg lastig, en dat heeft het tweede team nogmaals benadrukt.

Vanuit het zuiden begon zich een stevig regen en stormfront te ontwikkelen dat langzaam maar zeker richting het noorden trok. En die donkere wolken trokken heel snel over het team van Schaakwoude want binnen de kortste keren haalde Apeldoorn het telraam erbij. De eerste die het punt in de zak van Apeldoorn stopte was Marcel Boel. In de Siciliaanse opening werd Mathijs Visser resoluut terug gedrongen in de eigen gelederen en nadat hij zelf het centrum opblies kon Marcel met de d en e-pion de beslissing forceren. De eerste overwinning was binnen.

Niet lang daarna volgde Martin van Dommelen zijn voorbeeld, alleen ging de Siciliaan deze keer de andere kant op. In een stelling waar na iets meer dan twintig zetten wit iets beter staat kan tegenstander Sven Broersma de druk van zijn opponent niet aan en geeft een kwaliteit weg. Dat is direct het keerpunt in de partij en omdat zwart geen nuttige zetten meer heeft, geeft hij de partij dan maar op. Weer een punt erbij in de zak van Apeldoorn.

En alsof het dan nog niet genoeg is, doet Jelle Bauer ook zijn duit in het zakje. Met nog meer druk op de witte stelling dan dat Marcel bewerkstelligde, gaat hij nog voortvarender met zijn pionnen in de aanval. En deze pionnen gaan echt op volle stoomboot­kracht naar de overkant. Nog voor de twintigste zet heeft hij al beslissend voordeel, alleen nog even ruimte maken in de grote zak… Tegenstander Zagema kan alleen maar toekijken wat er op hem afkomt. 3-0 wordt het dan, het gaat lekker.

Langzaam maar zeker stevent Casper op naar de hogere borden in het team, deze ronde mag hij het op het tweede bord proberen. Na de openings­fase heeft hij een open f-lijn weten te creëren en de bedoeling is om daarlangs cadeautjes uit te gaan delen. En zo geschiedde dat in de vorm van een kwaliteits­offer, maar schijnt bedriegt. Want het blijkt de inleiding te zijn tot een niet te stoppen aanval op de witte koning die al zijn beschutting is kwijtgeraakt. De moe gestreden witte koning weet niet meer waar hij het moet zoeken. De zak van Apeldoorn begint met dit vierde punt al behoorlijk vol te raken.

Dan word er even stoom teruggenomen door Jasper Zwirs. In een van de weinige partijen die hij met wit speelt wordt het evenwicht niet verbroken. Maar het is ook niet echt nodig om tot het uiterste te gaan, het team staat immers al met 4-0 voor. Men besluit tot remise en dat heeft tot gevolg dat we de match in ieder geval gewonnen hebben.

Freddie van der Elburg lijkt kort nadat de wedstrijd is begonnen in zijn nopjes te zijn met zijn stelling. Bart Lemstra heeft in de opening een stuk tegen twee pionnen geofferd. Maar dan beseft Freddie opeens dat het toch niet zo gunstig voor hem blijkt te zijn. Hij is namelijk in de val van een voorbereide opening gelopen en moet met alle ter beschikking staande middelen zien te overleven om geen straf met de roe te krijgen. Hij glibbert op de gladde daken langs de diverse strategische opgestelde zonnepanelen om lijfsbehoud. Maar Lemstra speelt onverdroten door en bereikt beslissend voordeel, wie had dat gedacht? Maar dat strooit Freddie een pak gevaarlijke pepernoten rond en komt weer tot leven in de partij. Dat breekt zwart op en glijdt door zijn hoeven, weg winst of zelfs een remise… Is zo’n afloop eerlijk? Zeg het maar, feit is wel dat je altijd moet blijven strijden want het tij kan altijd keren…

Er tekent zich een grote overwinning af en ook Henk Eleveld doet dan een duit in het al goed gevulde zakje. Al doet de Konings-Indische partij dat lange tijd niet vermoeden. De partij gaat gelijk op, maar op een of andere manier weet Henk tegenstander Ronald van der Veen toch een pion te ontfutselen. Of dat genoeg is voor winst moet blijken in het vervolg. Stukken afruilen en proberen die pion te verzilveren is het devies, maar dan moet je wit niet de optie geven om die pion terug te winnen. Wit verzaakt en Henk kan doorlopen naar de overkant maar geeft wit nogmaals de kans de stelling te egaliseren. Maar nee, ook die mogelijkheid wil wit niet aannemen, en dan is het klaar. Henk scoort het zesde volle punt voor de Apeldoornse delegatie.

Dan is het wachten op wat Arjan Buijse voor resultaat zal doneren aan de bijna overvolle zak. Het kost alleen wat meer tijd dan de andere spelers nodig hadden. We zijn laat in de middag en het stormfront is in het Noorden gearriveerd en daarmee ook de donkere wolken boven de zwarte stelling van Evert Drijver. Arjan weet op slinkse wijze een zwarte pion te winnen, maar moet daarna nog wel aan het werk om de partij over de veilige streep te trekken. Maar dat is hem wel toevertrouwd. Het is even rekenen om niet in de fout te gaan, en wanneer de witte pionnen klaar staan om te promoveren vind zwart het wel genoeg geweest.

Een stevige 7½-½ overwinning is dus ons deel. Is het geflatteerd? Nee, zeker niet, alleen de partij van Freddie had verkeerd af kunnen lopen, maar ook daar wisten we te winnen. Met deze winst hebben we ons verzekerd van een plek in de middenmoot, maar een aantal sterke teams maken nog hun opwachting voor ons.