Na het voltooien van de achtste ronde was het voor het tweede team duidelijk dat we in de laatste episode van deze competitie aan de bak moesten om directe degradatie te voorkomen. Daarnaast liepen we ook nog het risico om als slechtste nummer zes afscheid te moeten nemen van de tweede klasse. Dit allemaal dankzij een nieuwe opzet van de KNSB-competitie. En of dat allemaal nog niet genoeg was, elk van de tweede klassen had maar negen teams. Dus als er in de voorbije ronden een misstap was begaan kwam je boven aan de lijst te staan om je geluk volgend seizoen maar een klasse lager te gaan zoeken. Tenminste dat dachten we… Hoe het er allemaal uit gaat zien volgend seizoen weten we ergens in juli als er een voorlopige indeling gepubliceerd gaat worden. En dan zullen we ook een beter inzicht hebben in welke vorm de promotie/degradatie is gegoten. Vooralsnog is dat een zorg voor later, we moeten eerst maar eens zien wat we klaar gaan spelen in de wedstrijd tegen SG Max Euwe 1.
In de eerste ronde mochten we het genoegen smaken om hun clubgenoten van het tweede team te verslaan, dus kon je er vanuit gaan dat men uit was op revanche. Maar welke drang was sterker, die van het vooral niet degraderen van Apeldoorn of voor Max Euwe om toch nog een poging te doen het kampioenschap te pakken. Al ruim van te voren ga je erover nadenken hoe deze match aan te pakken. Blijf je voor een groot gedeelte trouw aan de bordvolgorde zoals je die het hele seizoen al hebt gedaan, of ga je daar van afwijken. Lastige vraag want je weet ook niet wat de tegenstander gaat doen. Maar ja, als je niet waagt weet je zeker dat men daar op een bepaalde manier op is voorbereid. De eventueel verwachte opponent aan de andere kant van het bord kan van te voren worden geplugged op het openingsrepertoire dat deze speelt. Het blijft een gok, maar we nemen hem toch, dit betekent wel dat er een paar offers gebracht moeten worden, dit alles voor het teamresultaat.
Freddie speelt vrijwel altijd aan het eerste bord, maar schuift nu op naar achteren, en Marcel vergezeld hem daarbij. Jasper naar het eerste bord en Arjan gaat zijn geluk beproeven aan het tweede bord. En Cees Visser promoveert in zijn laatste wedstrijd voor ons tweede team naar het linker rijtje, bord vier. Een ieder kon zich hier in vinden, we zouden wel zien waar het schip zou stranden.
Nog voor de wedstrijd begint zit de stemming er al goed in. Drie Henken (E., S. en V.) zitten op een rijtje namen te raden van al die schakers die vandaag in Apeldoorn op visite zijn gekomen. Er worden twee wedstrijden in de Meesterklasse gespeeld in ons denksportcentrum. Cees komt buitengewoon goed gemutst de speelzaal binnen en heeft er zoals gewoonlijk enorm veel zin in. Zoveel zelfs dat ik de opdracht krijg mijn fotocamera in de aanslag te houden wanneer het moment daar is dat zijn tegenstander de felicitatie overhandigt aan Cees. Ja Cees, dat zal wel, zorg er eerst maar voor dat je rokeert… Het voordeel is dat je niet van te voren weet wie je tegenover je treft. Dat geldt voor beide teams. Het „gelach“ schalt door de zaal wanneer Raoul van de Oudeweetering door heeft dat hij tegen de door hem gevreesde Freddie van der Elburg mag spelen, die kennen elkaar al vele jaren, maar dan nog. Hij had hem vandaag liever niet tegenover zich gehad. Helaas is dat niet meer te veranderen, hij zal de strijd aan moeten gaan. Arjan moet zich proberen te bewijzen tegen een veel sterkere geachte Frank Kroeze. Hetzelfde geldt voor Cees Visser tegen Rob Bertholee. Voor de rest zit het iets dichter bij elkaar wat betreft speelsterkte en is Max Euwe gemiddeld iets sterker. We gaan beginnen.
De eerste indrukken: vol ongeloof kijken we naar de partij van Casper en dat hij al zoveel zetten heeft gedaan en daar vrijwel geen bedenktijd voor heeft gebruikt, dat we dat nog mee mogen maken. Arjan krijgt al snel te maken met een aanvallende Frank Kroeze en we hopen dat hij niet voor drie uur plaatselijke tijd de vlag moet strijken. Maar Cees lijkt zijn belofte na te komen, en heeft al snel een op het oog grandioze stelling opgebouwd. De overige partijen bevinden zich nog in iets rustiger vaarwater, dus afwachten hoe zich dat gaat ontwikkelen. Maar de voortekenen van een goed resultaat dienen zich al vroeg aan.
Het eerste halve punt wordt door Martin genoteerd, de opening die op het bord komt is het Colle-systeem. Het wordt een door beide spelers degelijk en zonder fouten gespeelde partij. Martin had na ongeveer twintig zetten een klein voordeeltje kunnen pakken, maar of dat genoeg voor winst zou zijn geweest is niet duidelijk. Hij had zijn pijlen kunnen richten op de geïsoleerde pion op d4, maar besluit geen risico’s te nemen, en gaat in op de zetherhaling. Remise, en we gaan door naar de partij van Marcel.
Ooooh nee… Marcel heeft met zijn paard op f7 geslagen!! We hebben dat al eerder deze competitie meegemaakt en hij ging toen langs alle randen van de afgronden, het zal toch niet van-daag ook weer die kant opgaan? In ieder geval is hij niet blij als Fabian Stotyn in het Siciliaans met Pf6 op de proppen komt. Er zijn de nodige systemen die hij liever niet op het bord krijgt, welke dat nog meer zijn gaan we hier natuurlijk niet vertellen, dat zou informatie met voorkennis voor een toekomstig tegenstander zijn. Maar het is niet zo rampzalig als het lijkt want met zijn jarenlange ervaring weet hij genoeg juiste zetten te vinden. Zwart heeft een kleine voorsprong in de ontwikkeling van zijn stukken terwijl Marcel nog zoekende is hoe alles in beweging te krijgen. Stukje bij beetje komen de witte stukken tot leven en tot dan heeft zwart niet veel weten te bereiken, wat zichtbaar tot frustratie voor hem leidt. En tot overmaat van ramp… ja daar komtie.. BAM!! Pxf7. Net iets te veel de touwtjes laten vieren en Marcel maakt er direct gebruik van. Het is duidelijk dat zwart het paard niet kan slaan op straffe van materiaalverlies. Aan de andere kant levert het Marcel ook geen groot voordeel of een gewonnen stelling op. Maar het haalt wel de angel uit de snode plannen van zwart, mochten die er al geweest zijn. De partij verzandt daarna in een dubbel toreneindspel dat direct remise wordt gegeven. Stand 1-1.
Het leek erop dat Arjan sneller dan het licht zijn partij tegen Frank Kroeze zou gaan verliezen, uiteindelijk duurde het toch nog geruime tijd. Het veranderde helaas niets aan de uitslag, na lang rekken moest hij erkennen dat zwart het beter had gedaan. In de Engelse opening doet hij het volgens Marcel verkeerd wanneer hij Pb3 speelt, waar de zet Pc2 beter zou zijn. Nu wordt direct de zet a5 uitgelokt en vanaf daar gaat het alleen maar bergafwaarts met de witte stelling. Niets om je voor te schamen, omdat Frank Kroeze ietsje meer elo-punten heeft en dat is te merken. Toch blijft Arjan dapper strijden, maar hij kan zich eigenlijk op geen enkel moment loswrikken van het actieve spel van zwart. Deze heeft de volledige controle over het bord en zie dan maar iets inventiefs te bedenken, het lukt Arjan niet. Ondanks dat hij (laten we het maar gewoon zeggen) totaal geen kans had in deze strijd vertelde Arjan na afloop dat hij wel een leuke middag had gehad. Het is maar hoe je het bekijkt. Op dat moment staan we met 2-1 achter, maar op meerdere borden lijken we de overhand te hebben.
En dat komt vlot na de nederlaag van Arjan tot uiting bij Freddie. Zoals in de inleiding al vermeld was Raoul van de Oudeweetering niet echt in zijn nopjes met zijn tegenstander van vandaag. En dat heeft hij geweten. In een soort Siciliaanse opening gaat het lange tijd gelijk op, en draait alles om de open d-lijn, wie zal daar gaan heersen? Omstreeks de twintigste zet komt er iets tekening in de strijd en is Freddie niet ingegaan op het witte voorstel om de dames te ruilen. Hij is langzaam maar zeker bezig die d-lijn onder controle te krijgen, maar het vergt de nodige voorbereiding. Er dan verschijnt er een zwarte pion op d4, die de hoofdrol voor zich op lijkt te eisen. Raoul gaat zelf op avontuur met zijn e-pion, maar die komt onder vuur te liggen van meerdere zwarte stukken en is niet meer te redden. En dan gaat het opeens heel snel, Freddie heeft de totale controle overgenomen. Misschien geïntimideerd door zijn tegenstander of om wat voor reden dan ook, begaat wit een blunder waarna het direct voorbij is. Freddie sluit een bijna perfect seizoen af met maar weer eens een overwinning. 6½ punt uit 7 partijen in de tweede klasse, daar kun je mee thuiskomen!
Hoe zullen we de partij van Cees Visser kwalificeren: een grandioos opgezette partij, een rollercoaster van emoties of een strijd waarbij de kansen zomaar konden keren. Vanwege het embargo dat op deze partij rust moet ik het maar in de meest mooie woorden proberen te omschrijven wat er zich afspeelde. Maar dan nog doe ik geen eer aan wat zich hier afspeelde, je moet het meegemaakt hebben. En verplaats je dan in de huid van Cees die, hoe jammer ook, zijn (voorlopig) laatste partij voor het tweede team speelde. Vooraf krijg ik dus de opdracht om het moment te fotograferen dat zijn tegenstander de partij opgeeft, hoezo vooruitziende blik? Laten we bij het begin beginnen en Cees in opperbeste stemming de zaal betreedt. Valt deze middag de stress van hem af die hij in de voorgaande partijen heeft gehad en nu zonder druk zijn beste beentje voorzet? Feit is dat hij het is die vanaf het begin van de partij bepaalt welke kant we opgaan, hij is niet van plan om zwart op wat voor manier dan ook maar iets te gunnen. Voordat we bij onderstaande stelling zijn beland, heeft zich al het nodige afgespeeld, het hele bord staat of stond in vuur vlam. Tegenstander Bertholee heeft zeeën van tijd nodig om alle problemen op te lossen terwijl Cees geniet van het uitzicht. Kijk naar de stelling en wat is dan je oordeel?
Overduidelijk is dat wit lang heeft gerokeerd, maar wat heb je daaraan als er een zwart gedrocht bij je achterdeur staat te krijsen dat je moet ophoepelen. Dat doet Cees dan ook, want een andere keus heeft hij niet. Maar die wandeltocht van de koning is alleen maar gunstig voor wit ondanks dat het drie pionnen de kop kost. Zwart doet allerlei pogingen om het onheil te voorkomen en begint materiaal terug te geven. Dat heeft zeker succes want hij bereikt in eerste instantie een gelijke stelling, maar bewijs dat maar eens als je in enorme tijdnood zit. Er wordt in het voorbijgaan nog een blunder gemaakt door zwart, maar Cees profiteert er niet van.
Maar goed, hij doet zijn zetten in een stelling waarbij het enorm tochtig is, alle lijnen en rijen staan open en remise lijkt dan helaas de meest logische uitslag. We zitten met zijn allen te kijken naar de klok van zwart waar de seconden aftellen en verder en verder en… klik… de zwarte klok staat op 0.00.00 en er zijn geen veertig zetten gedaan. Cees steekt zijn hand uit (ik ben te laat voor een foto) en Rob Bertholee lijkt niet eens te beseffen dat hij op tijd heeft verloren. Maar wij wel!! Heeft Cees zijn beste en spectaculairste partij bewaard als afscheid van het team? Dat kan hij zelf het beste beantwoorden, het was een genoegen om deze partij mee te maken.
Dan zijn er nog drie partijen bezig, en lijken we af te stevenen op een onverwachte overwinning. Jasper staat goed en ook Casper heeft een goede stelling. Henk heeft het daarentegen lastig tegen Achim Buendgen. Al lijkt het daar lange tijd niet op. Als enige nadeeltje van de witte stelling zou je de dubbelpion op g-lijn kunnen aanwijzen. SG Max Euwe kan niet anders dan de strijd voortzetten om gezichtsverlies te voorkomen. Bij gunstige uitslagen in de andere wedstrijden zouden ze nog kampioen kunnen worden. Henk blijft zich stug verdedigen maar moet wel hier en daar de afruil van de diverse stukken toestaan. Dat geeft zwart meer bewegingsvrijheid en moet Henk op zijn tellen passen. Die kan een van zijn g-pionnen niet meer genoeg ondersteuning geven en wordt geliquideerd. Daarna forceert zwart de afruil van de laatste zware stukken en dat is het begin van het einde. De machtige zwarte koning maakt zijn entree in het witte onderkomen om de volle winst op te eisen.
En weer is de stand gelijk: 3-3. Intussen heeft Freddie aan de Algemene Rekenkamer gevraagd hoe het er voor staat in onze klasse en daar blijkt uit dat we met een gelijkspel al veilig zijn en dus niets te vrezen hebben. Zelf ben ik er nog niet gerust op. Eerst deze wedstrijd voltooien. Het is Jasper die op het eerste bord een goede stelling heeft gekregen. Traditioneel met de zwarte stukken en om dat luister bij te zetten, ook in het zwart gekleed. De opening is voor wit maar het duurt niet lang voordat Jasper de touwtjes in handen neemt. Hij bouwt een degelijke stelling op tegen Luc Compagnie die minder bewegingsvrijheid heeft, maar het is moeilijk om een doorbraak te forceren. Ondanks de winst van een kwaliteit blijft het lastig de boel open te breken zonder daarbij zelf in de problemen te komen. Wit heeft een statige loper op d5 staan die lastig onschadelijk te maken is. Na lang manoeuvreren moet Jasper erkennen dat remise niet te vermijden is, en accepteert dat uiteindelijk.
En dan het laatste hoofdpijndossier, de persoon die de bloeddruk van een aantal 60-plussers in het team liet stijgen… Casper Wouters. Wat is er aan de hand? Sneller dan een kogel blijkt hij al 534 zetten gedaan te hebben waar hij normaal zijn volledige bedenktijd aan besteedt. De toeschouwers zijn met stomheid geslagen als ze dit tafereel gadeslaan. De verklaring is simpel, er komt een lange theoretische variant van het Tweepaardenspel op het bord die zowel Casper als opponent Jan Willem Timmerman goed kennen. Totdat je op een bepaald moment de theorie moet laten voor wat het was en zelf een plan moet gaan bedenken. Dat is het geval vanaf ongeveer de twintigste zet en is het net zo’n feest als in de partij van Cees Visser. Qua materiaal is de verhouding behoorlijk scheef getrokken, getuige deze stelling:
Casper moet veld g7 in de gaten houden om niet mat gezet te worden, helaas gaat hij na de witte zet f4 in de fout en weet wit zich uit de problemen te redden. Het tijdsvoordeel dat Casper had is als sneeuw voor de zon verdwenen. De stelling blijft uitermate ingewikkeld, maar ook wit laat weer de nodige steken vallen, met als gevolg dat er weer winst gloort voor Casper. En daar brengt hij de oudere toeschouwers dus mee tot wanhoop. Gezamenlijk zien zij vanaf de zijlijn hoe de winst gevoerd moet worden, alleen achter het bord denkt dat mannetje er anders over. En dit gaat dan ongeveer een uur zo door, hij heeft meerdere mogelijkheden om de stelling te vereenvoudigen en geforceerd te winnen, maar vindt het niet. Of toch wel… nee toch niet. Dankzij zijn goedheid mogen we de laatste fase van de partij in de openbaarheid brengen en kan een ieder voor zichzelf zien dat het niet zo eenvoudig lijkt maar eigenlijk wel is. Of je neemt de pion op f4 of je speelt ergens a6 waarmee je de afruil van die vervelende b-pion forceert. En een van die twee opties had hem de winst kunnen brengen. Het slot is dan ook nog sneu, hij laat een zetherhaling toe, net een keer teveel. Dus remise…
Dat bracht de eindstand op 4-4 en was het wachten op de overige uitslagen. Het werd al snel duidelijk dat we door dit gelijkspel degradatie waren ontlopen, en dat we dat volledig op eigen kracht hebben gedaan, dus hulde aan het team! Later ontdekten we dat we ons om niks druk hadden gemaakt, omdat meerdere andere teams in de tweede klasse er nog slechter voor stonden dan Apeldoorn. Maar daar laat je het liever niet van afhangen.
Hoe kijken we terug op dit wisselvallige seizoen? Wat natuurlijk als eerste aan de orde komt is dat Nikolai ons ontvallen is. En is er daarna een partij geweest dat we aan hem terug zouden moeten denken? Misschien de laatste besproken partij van Casper? Moeilijk te zeggen, het is wel het soort partijen wat hij ook vaak speelde met wisselende kansen, maar ok: bij Nikolai was het altijd meer chaos… Cees Visser heeft te kennen gegeven niet meer te willen spelen in de KNSB-competitie op zaterdag. En daardoor zal het team volgend seizoen op zoek moeten naar vervanging, we zien wel hoe we dat oplossen. Feit is wel dat het niveau in de tweede klasse hoog blijft en wij alle zeilen moeten bijzetten om onze plek te behouden. Dat was het voor het seizoen 2023-2024. We gaan aan het bier en de tapas!
(Klik/tik op linkerpijl voor engine, op rechterpijl om andere partij te bekijken)