Onsmakelijkheden onderweg van b2 naar b8

Eerder dit jaar, om precies te zijn op 1 april, speelden we ook al tegen Spassky’s en voor de tweede keer dit jaar, ach ja waarom ook niet: het was voor ons weer een uitwedstrijd. Ik vraag me zo onderhand af of de Groningse clubs een streepje voor hebben zodat zij niet te ver zuidelijk hoeven te reizen. We zijn de tel kwijtgeraakt hoe vaak we de laatste jaren naar het Noorden zijn gereisd. Je mag toch verwachten dat de indeling voor het volgende seizoen een ander beeld zal geven. Maar daar konden we deze zaterdag niets meer aan veranderen, en na een druilerige rit door de regen stond buiten het welkomst­bord om ons naar de juiste locatie te dirigeren. Dit keer niet in het Jannes van der Wal Denksportcentrum, maar een paar huisnummers verderop. Er waren zoveel thuis­spelende Groningse clubs (ja, die wel) dat er geen ruimte was voor onze wedstrijd.

Op zich misschien ook wel beter omdat er dan minder rumoer in de zaal is. Een verschil van zestien schakers en tegen de honderd schakers in een zaal moge duidelijk zijn. Maar de andere zaal waar Spassky’s nu voor het eerst speelde bracht ook de nodige aanpassingen met zich mee, en nadat de tafels waren verschoven werd het welkomstwoord aan ons gericht. In april werd ons vriendelijk verzocht mededogen te hebben omdat Spassky’s nog niet helemaal zeker was van klassenbehoud. Uiteindelijk bleek dat niet nodig omdat de concurrentie zichzelf buitenspel zette. Maar alsof er sindsdien niets was veranderd, kregen we wederom de vraag om ook deze keer een aantal punten in het Noorden achter te laten. Ik vraag me af of men dat bij elke wedstrijd aan de bezoekende club vraagt, of is het de onzekerheid van je eigen kracht?

Onbedoeld hebben we aan het eind van de dag de grootste moeite gedaan om aan dit verzoek te voldoen, en dat ze er geen gebruik van wilden maken is niet aan ons te wijten. Maar daarover aan het eind van het verslag bij de partij van Henk Eleveld meer. Op grond van de Elo-rating hoefde men zich weinig zorgen te maken, ons team was/is gemiddeld minder sterk, maar die simpele wijsheid komt niet altijd tot uiting in de uitslag.

De wanhopige blik in de ogen van Marcel bood niet veel vertrouwen, zeg maar gerust dat het drama zich op dat moment al had voltrokken. Marcel heeft geen zin in een Siciliaan met op de derde zet Lb5, en daarom speelt hij a6. Bij de analyse na afloop blijkt duidelijk dat tegenstander Michael Riemens zich als een vis in het water voelt in dit soort stellingen, zowel op het bord als bij correspondentie­partijen. De zwarte stukken kunnen maar moeilijk uit hun beginpositie loskomen en daar maakt wit dankbaar gebruik van. Marcel maakt een aantal kleine foutjes achter elkaar en moet lijdzaam toezien hoe wit de zwarte stelling ruïneert. Na elf zetten doet het pijn aan de ogen en als je geen schaak­trauma op wilt lopen zou ik deze partij niet naspelen. Vooral als wit het dan ook nog nodig vindt om Ph5 te spelen, gruwelijk.

Laten we snel doorgaan naar de gelijkmaker door Freddie van der Elburg. Vooraf gaf hij aan dat het zaak is om tegen zoveel mogelijk titel­houders te kunnen spelen omdat de goede resultaten tot zover in dit seizoen kans bieden op een Meesterresultaat. En dan tref je in Erik Hoeksema een sterke tegenstander die de titel van Internationaal Meester heeft. Mocht het in deze partij fout gaan is de kans op een IM-norm verkeken, maar zie daar: hij kan nog steeds hopen dat het daadwerkelijk mogelijk is. De zet 1.f4 heeft Freddie al lange tijd niet meer gespeeld en dat gebeurde vandaag ook niet. Een solide Engelse opzet komt op het bord waarin Freddie na zo’n vijftien zetten iets beter staat, maar de balans slaat naar geen van beide partijen door. De remise ligt op de loer en vooral als de lichte stukken worden afgeruild lijkt niets dat meer in de weg te staan, een schaakje op de onderste rij en… Hoeksema blundert! Waar dit opeens vandaan komt is waarschijnlijk niet te verklaren, maar Freddie maakt er dankbaar gebruik van en sloopt de zwarte stelling net zo hardhandig als wat Marcel aan het tweede bord moest ondergaan. Op naar de volgende titelhouder, of iets vergelijkbaars.

De Siciliaanse opening die in de partij van Cees Visser op het bord komt is niet vergelijkbaar met die van Marcel, hij bedient zich van Gesloten Grand Prix variant. We zien geen traditionele Siciliaan met de ruil op d4. Er wordt zowaar gerokeerd door wit en Cees gaat ten strijde op de Koningsvleugel, zwart gaat aan de andere kant van het bord op avontuur. Het is dan al moeilijk om de juiste voortzetting te vinden omdat er zoveel aanlokkelijke zetten zijn voor wit. Waar Cees voor kiest blijkt niet de juiste te zijn, het slaan met het paard op h7 had eigenlijk moeten worden afgestraft door tegenstander Henk van Putten maar hij vind de zet 19… Tb4 niet en direct keren de kansen weer. Maar ook Cees is het overzicht kwijt. Nadat ze elkaar murw hebben gespeeld besluiten ze tot remise in een stelling die zwart nog wel enig perspectief had geboden om door te spelen.

Tot aan deze ronde was het seizoen voor Casper Wouters een drama, vier nederlagen in even zovele partijen. Ik kan me zo indenken dat het vertrouwen tot een behoorlijk nulpunt is gedaald, ondanks dat hij altijd positief ten strijde gaat. Zijn de tegenstanders te sterk of maakt hij net de kleine fout waardoor hij in de problemen komt, wie het weet mag het zeggen. In ieder geval speelde hij nu aan het zevende bord in de hoop een iets „mindere“ tegenstander te treffen en zodoende op het scorebord te komen. Dat kwam niet helemaal uit maar zorgde wel voor een klein voordeeltje. Tegenstander Menno had zich niet op Casper voorbereid omdat Cees Visser normaal gesproken op dat bord zou spelen. Tja, je moet er wel rekening mee houden dat een opstelling kan veranderen. De Rossolimo-variant van het Siciliaans komt op het bord en Casper heeft snel de controle over het centrum. Een kleine dreiging hier en daar om maar zoveel mogelijk onrust te veroorzaken in het zwarte kamp van Menno van ’t Veld, die daar veel bedenktijd voor nodig heeft. Casper danst met de twee witte paarden over het hele bord en een daarvan moet worden gevloerd. Maar de schade is al aangericht, en als Casper klaar staat de laatste klap uit te delen is het al niet meer nodig. De zwarte vlag valt letterlijk en figuurlijk. Hopelijk gaan we meer van dit soort partijen van Cappie zien.

Nog voor de twintigste zet hebben Arjan Buijse en Evert Janse alleen nog maar zware stukken op het bord staan, alle lopers en paarden zijn afgeruild. Dan gaat er ook nog een stel torens van het bord af en niet veel later de dames. De uitkomst van dit alles: Arjan heeft de open d-lijn tot zijn beschikking. Valt er nog iets zinnigs of spectaculairs over deze partij te vertellen? Weinig, Arjan krijgt remise aangeboden, speelt nog even door om de tijd te doden, maar biedt na de veertigste zelf maar een vredesvoorstel in. Dat wordt geaccepteerd en de stukken gaan de doos in.

Dan de eerste van twee partijen waarin veld b8 de hoofdrol speelt, en in beide hebben onze Apeldoornse schaakbroeders de zwarte kleuren. Jasper is de eerste in dit verhaal. Waarschijnlijk zal net als in de vorige ronde broer Nico hem op tegenstander Roelof Kroon hebben voorbereid. Hij verbruikt zowaar minder bedenk­tijd dan zijn tegenstander en weet redelijk soepel de openings­perikelen op te lossen. Daarna verplaatst de strijd zich naar de dame­vleugel waar wit een nood­oplossing moet verzinnen om niet al te veel in de problemen te komen. Die oplossing is niet al te moeilijk te vinden, door middel van een kwaliteits­offer. Toch moet Roelof Kroon bewijzen dat het een terecht offer is, maar wordt daarbij geholpen door Jasper. Die mist een mooie zet die hem veel voordeel op had kunnen leveren, namelijk 29… Lb2. Jammer dat hij deze kans niet ziet en als gevolg daarvan komt het promotieveld b8 in zicht voor wit. De dreiging is makkelijk onder controle te houden en na nog een aantal zetten besluiten de heren ook hier tot remise. Tot nu toe zijn er geen punten gestolen of weggeven. Maar we komen in de laatste partij wel tot die climax.

Eerst nog het potje van Martin die zijn Schotse kilt heeft aangetrokken en in de gelijknamige opening Joop Houtman zijn mooiste deuntjes wil laten horen op de doedelzak. Of zijn tegenstander daarvan gediend is zullen we nooit weten, want hij dwingt Martin terug in zijn eigen gelederen. Moeten we ons zorgen maken? Draait het in de partij van Jasper om veld b8, hier is veld b2 het twist­punt. Na verloop van tijd is Martin genoodzaakt dit veld te verdedigen om niet het nadeel te komen. Zelf kan hij op de konings­vleugel weinig potten breken zonder te veel risico’s te nemen. Als beide heren inzien dat alle lucht uit de doedelzak is geperst en alleen nog valse noten klinken rest er niets anders dan remise overeen te komen. Daarmee komen wij op 4 punten, en houden we op zijn minst een matchpunt over aan dit hoofdstuk.

In de inleiding vertelde ik al dat ons werd verzocht ook een paar punten in Groningen achter te laten, zodat het team van Spassky’s mee kon blijven doen in de tweede klasse. Degene die zich dat verzoek het meest ter harte had genomen, was Henk Eleveld. Hij is hoofdpersoon in de tweede saga omtrent veld b8. Uiteraard komt na 1.e4 de Scandinavische opening op het bord en ongeveer twintig zetten lang gebeurt er weinig. Wit neemt het initiatief met de opmars c5, gevolgd door de toren die zich meldt op de zevende rij. Henk reageert niet adequaat genoeg en moet toezien hoe wit twee lastige pionnen op de damevleugel krijgt. Maar dat hoeft niet direct verliezend te zijn, toch doet Henk er alles aan om wit te laten winnen. En na de veertigste zet staat er een gewonnen eindspel op het bord voor wit. We hebben in principe de nul al genoteerd, het is alleen een kwestie van tijd dat zwart opgeeft. Maar ok, een foutje is zo gemaakt dus blijft Henk tegen beter weten in doorploeteren. En ja, daar is ie dan eindelijk: veld b8 is beschikbaar voor promotie, alleen even alles in gereedheid brengen voor het triomfantelijke moment. De Stockfish engine slaat helemaal op hol als wit met de koning naar c7 gaat en Henk zijn hele stelling in de uitverkoop gooit, Black Friday is er niets bij. Henk is in alle wanhoop met zijn koning maar naar de andere kant gevlucht om niet de schande van b8 mee te hoeven maken. Maar of het de vermoeidheid van de lange partij is of dat Maurits Logtmeijer andere ideeën heeft, we weten het niet. Hij gaat op pionnen­roof en laat een simpele paard-vork aan zich voorbij gaan. Dat is op zich ook niet het ergste, maar hij verorbert net een pion te veel. En ook dat was nog geen ramp geweest, maar in tegenstelling tot het verzoek dat werd gedaan bij het welkom is hij het die ons het halve punt cadeau geeft. Tja, wat moet je daar verder op zeggen. Nadat alle houtjes op de koningen na zijn afgeruild, kan er een 4½-3½ overwinning voor Apeldoorn 2 worden genoteerd.

Moet je deze overwinning vieren of een bedrijfs­ongeval noemen voor de Groningers? Denk er zelf het zijne van, maar alsof de duvel er mee speelde: we waren schijnbaar niet meer welkom om het in het Noorden te vieren. Traditioneel zouden we dat doen bij de Chinees over de brug en dan links, maar de teamleider had verzaakt door niet te reserveren. You had one job… De zoektocht naar een ander etablissement om de innerlijke mens te versterken leverde helaas ook geen resultaat op. Dan onderweg maar proberen of Restaurant Van der Valk ons gunstig gestemd was. Maar toen de kok werd geïnformeerd over ons aanstaande bezoek en tevens vernam wat wij hadden aangericht in Groningen leegde hij spontaan de inhoud van zijn maag. Geen smakelijk onderwerp, en dat vonden wij ook, laten we maar doorrijden. Gelukkig konden we op ons oude vertrouwde adres in Apeldoorn terecht om van een verdiende maaltijd te genieten.