AMEVO Apeldoorn stond gedeeld eerste met LSG en moest dus winnen om in de race te blijven voor het landskampioenschap. Eén partij vooruitgespeeld: de man in vorm bij Apeldoorn, Thomas Beerdsen, speelde tegen Christian Braun, de man in vorm bij Zuid Limburg. Thomas had zijn derde GM-norm al te pakken met zijn 7 uit 7 score in de Meesterklasse en kon dus vrijuit spelen. De partij was redelijk eenzijdig. In een doorschuif Caro Kann pakte Thomas de pionnen op b2 en a2, maar kreeg een hels initiatief over zich heen. Thomas verdedigde lang, maar had zich in zo’n uiterst penibele situatie gewrongen, koning in het midden en te weinig ontwikkeling, dat het niet meer mocht baten. Christian speelde het uit en bracht Zuid Limburg op voorsprong.Op 1 april werd de rest van de partijen gespeeld. We mochten rijden naar het dorp dat bekend staat om zijn Warsteiner en de schaaklegende Leonid Stein. Niet zozeer omdat die hier vandaar komen, meer omdat deze grappen vaak in gedachten voorkomen. De wedstrijd begon uiterst beladen, daar ene Apeldoorner met zware stem riep: Is stilte ook een idee! De wedstrijd werd daardoor zo beladen als een middeleeuws kanon met skippyballen. Mensen lachten even en niet veel later werd aan het verzoek voldaan. Zo zat de speelzaal vol met zes of wellicht meer teams die in stilte zaten te puzzelen op de schaakborden. Bij het eerste team zat de voorzitter van Apeldoorn druk foto’s te maken en sommige spelers konden het niet laten hun waaier er bij te halen, die aan te zetten en er met wapperende haren ervoor te poseren.
Het begin van de match was vredig. Zo vredig als de relatie tussen Hillary Clinton en de voormalige president, dat wel. Tim Lammens van Apeldoorn speelde tegen Jonas Gallasch van Zuid Limburg. Na de opening ontstond een complexe stelling waarin Tim iets beter stond. Dit voordeel liet hij echter verwateren door een paar stukken te ruilen. Niet veel later kreeg hij alsnog aanvalskansen en deze had hij kunnen verzilveren door op zet 33…Dg6 en 34…c4 te spelen. In plaats daarvan kon wit nog ontsnappen met 38.Kd3 en verzandde de partij in een eeuwig schaak.
Veel eerder, net voordat de match begon, was Arthur van de Oudeweetering klaar met het mentale rekken en strekken, hele yoga-oefeningen met spagaten en radslagen. Arthur begon zijn partij goed en leek het initiatief uit de opening te hebben. Dat voordeel gaf hij uit handen met de stille zet 16.Kh1, waardoor zwart de tijd had om gelijkspel te maken. Op de 18e zet werd tot remise besloten.
De uiterst stugge vredes-pilaren gemaakt van Brand-pils en Veluws Schavuyt, begonnen opeens te bezwijken. Waar Christian Braun al schade had toegebracht bleken er zelfs zagers aanwezig. Maar twee daarvan waren niet Michael Buscher van Zuid Limburg en Merijn van Delft van Apeldoorn. Merijn leek beter uit de opening te komen, maar toen bleek dat Michael zich goed verdedigd had en zijn problemen op kon lossen met 25…Lb5 werd er remise aangeboden. Zo snel als Max Verstappen kon rijden werd dit geaccepteerd en werden de pilaren met hoogwaardig schoonmaakspul gepolijst.
Dan door naar onze zagers en dan heb ik het niet over Nigel de Jong en Mark van Bommel. Nee, Max Verstappen… ahum… Max Warmerdam van Apeldoorn en Siem van Dael van Zuid Limburg hadden een boeiend gevecht in het Konings-Indisch. Max leek licht voordeel te houden na de uiterst theoretische opening en in het middenspel ging Siem de fout in door er een ongelijk loper-middenspel van te maken. De lichte velden rond de zwarte koning bleken ernstig verzwakt en Max zorgde ervoor dat zijn stukken hier optimaal gebruik van maakten. Max ging er met twee benen in en zorgde ervoor dat de huis van de vrede zijn eerste pilaar kwijt was.
Dan waren er weer twee spelers die hun bouwvakkershandschoenen uit de kast haalden en druk begonnen te timmeren. Stefan Colijn van Apeldoorn speelde met zwart tegen Ruud van Meegen. In een gecompliceerde omgekeerde Benoni leek het lange tijd gelijk op te gaan, maar was de stelling van Ruud wellicht iets prettiger. Als een echt zager bouwde hij zijn voordeel uit naar een +3 stelling. De weg naar +3 was echter moeilijk en alleen te zien met de luxe Canon 18×50 IS AW verrekijker. En dus werden er zetten herhaald en tot remise besloten.
Met de overwinning van Max namens Apeldoorn en Christian voor Zuid Limburg was het een spannende match. Net als het plaatsje in Limburg waarin je kunt kiezen welk land je in wilt wandelen, kon deze match ook nog alle kanten op gaan.
Stefan Kuipers van Apeldoorn en Ivo Wantola van Zuid Limburg kregen een lange theoretische variant van de versnelde draak op het bord. Stefan leek een comfortabel plusje te hebben, maar toen kwam zijn innerlijke Infantino naar boven en pakte hij gretig een pion. Ivo kreeg uitstekende compensatie en er werd afgewikkeld naar een gelijk eindspel. Als de evaluatie een weg was dan liep die zeker in Nederland, zo vlak was die.
Twee mensen die vaak de Tour de France hebben gefietst in dat opzicht waren Alex Suvorov van Zuid Limburg en Roeland Pruijssers van Apeldoorn. In een Konings-Indische aanval leek Roeland eerder de hoogte in te fietsen, maar door een misrekening reed hij daarna direct weer bergaf. Alex had zijn drive gevonden en kwam op gelijke hoogte in een dame-loper versus dame-paard eindspel. Roeland ruilde de dames af en moest wel heel hard fietsen om Alex bij te houden. Alex zette zijn eindsprint op het juiste moment in en had de winst in handen. Roeland deed nog een laatste inspanning met 41…Le6. In die stelling was het mooie 42.g5 de enige weg naar winst voor Alex. Die werd gemist, ook in de analyse, en niet veel later werd tot remise besloten doordat in het pionneneindspel beide spelers tegelijk zouden promoveren. Bekaf haalden beide spelers hun schoonmaakspullen maar tevoorschijn om de al glimmende vredes-pilaren van nog meer glans te voorzien. Ze liepen met hangende schouders naar de breed glimlachende Merijn en Michael die nog steeds bezig waren.
Maar wat was dat? Een aardbeving? Nee, het bleek een luid gebrul! De polijsters zagen opeens een rotsblok zo groot als de teleurstelling die de laatste seizoen van Game of Thrones teweeg heeft gebracht.
Als er iemand recordhouder is in het fietsen van de Tour de France dan is dat Sjef Rijnaarts van het team van Apeldoorn wel. In een rustige gesloten Ruy Lopez tegen Luca Suvorov leek Sjef lange tijd voordeel te hebben. Sjef won een pion, maar had zich misrekend met 39.Tc7 waardoor Luca de stelling gelijk kon trekken. Met 46…fxe4 was er een kans op remise. Dit werd gemist, Sjef behield het initiatief en dat bleek uiteindelijk fataal te zijn voor zwart. Met een loper versus twee pionnen in een toren-eindspel trok hij uiteindelijk de winst naar zich toe.
Niet veel later was er tweede brul. De polijsters zagen het al aankomen en liepen maar weg van de Brand en Schavuyt-blikjes. De laatste partij van de match was die tussen Lennert Lenaerts van Zuid Limburg tegen Nico Zwirs van Apeldoorn. De partij was lange tijd in evenwicht, als een schip dat met straffe wind toch koers weet te houden. Lennert voer met 19.f4 de mist in. Er was op zet 24 nog één kans om uit deze mist te komen, maar helaas was daar ook de luxe Canon 18×50 IS AW verrekijker voor nodig. Nico kreeg een technisch gewonnen eindspel. Nico ramde, al wuivend met rood-zwarte kapiteinspet, zijn boot dwars door de al wankelende en tegenwoordig van statiegeld voorziene bier-pilaren heen. De schoonmaakspullen werden juichend door de Apeldoorners de lucht in gegooid.
En zo won Apeldoorn met 6-4 van Zuid Limburg. Beide teams dronken er nog gezellig een Brand-biertje op.