Ik was heel blij toen ik zag dat ik partijen begon te winnen. De angst ebde weg en zelfverzekerdheid kreeg de boventoon in mijn spel. Vier spelers, de vier Apeldoornse Lichess-Musketiers, zorgden er echter voor dat de zelfverzekerdheid verdween en de zenuwen weer begonnen toe te slaan: Maartenterbals, JB8_JB8, schaduwkampioen en karelschaakt*. Ik had absoluut geen idee wie dit waren, maar ik had het gevoel tegen gereïncarneerde schaakhelden van weleer te spelen. Ze bleven goede zetten doen en in alle vier de partijen moest ik vechten voor mijn leven, ondertussen rekening houdend met andere uitstekend spelende deelnemers.
Maar wacht, ik hoefde plotseling geen zet meer te doen. Met gemiddeld nog zo’n tien minuten op de klok staarde verbaasd naar het scherm. Was er iets mis? Ik was constant van bord aan het wisselen met gemiddeld zo’n 5 seconden per zet aan tijd te besteden, maar nu stond ik opeens stil. Ik kon mijn ogen niet geloven: op geen van de borden die nog over waren, was ik aan zet! Een euforisch gevoel maakte zich van mij meester en ik leunde ontspannen achterover. Maar direct schopte ik mezelf onder mijn kont, want die ontspanning is een vijand! Gelijk leunde ik weer voorover, want er waren nog formidabele tegenstanders over die het me moeilijk aan het maken waren. JB8_JB8 was de eerste van de vier vermeende GM’s die een fout beging. Hij probeerde een truc uit maar, muhaha, ik had een val gezet! In plaats van dat de truc voor hem werkte, won ik opeens een stuk! Het noodlot had toegeslagen voor deze schaakgigant.
Phew, dat was één. Hoe ging het met de andere drie? Die partijen waren nog steeds voetpaden van diepe ruwe zand voor mij. Tegen schaduwkampioen kon ik geen potten breken, maar toen kreeg ik opeens een cadeautje. Een vernietigende penning maakte een einde aan alle illusies. Ook deze partij zou ik gaan winnen!
Hoe kan dit, het leek zo’n onmogelijke taak! Ik kreeg alleen enen tegen nullen te zien op mijn scherm. De gebogen koningen ter verduidelijking van opgave bleven op het scherm verschijnen. Tot er nog maar drie partijen over waren. En helaas voor mij, er was nog een GM opgestaan. De D’Artagnan van het strijdgezelschap, Veroh72. Ik probeerde door de stelling te komen, maar het was alsof ik de Hunnen was en probeerde door de Chinese muur heen te breken. Bij MaartenterBals was het precies hetzelfde. Ik had wat druk, maar het was ook hier niet duidelijk of ik genoeg man had om door zijn muur van staal heen te komen. Bij beiden was ik ontiegelijk fortuinlijk. Veroh72 had niet gezien dat mijn loper op h3 het veld op c8 dekte en zette daar de zwarte dame neer. Het was direct over. Dan MaartenterBals. Deze speler gaf de hele partij niks toe. Tot hij een pion op f4 posteerde en ik mijn zwarte toren naar h2 kon zetten met een alles vernietigend röntgenschaak. ‘Foutje’ werd in de chat gezegd. De partijen hadden een beter lot dat dit verdiend.
Dan was er nog één tegenstander, mijn rivaal, mijn aartsvijand: het schaakbeest karelschaakt. De speler van wie ik wist dat ik tot het spreekwoordelijke gaatje zou moeten gaan. Ik had alle ramen in mijn huis opengezet en de draagbare airconditioner stond op volle toeren te draaien. Want wat was dit een verhitte partij! Hij kreeg een uiterst dominant octopus paard op e6. Een paard dat, als het paard van Troje, mijn koninkrijk van binnenuit kon vernielen. Ik zag maar één oplossing, zo onontbeerlijk was deze manoeuvre, ik zou en moest hetzelfde doen! Het risico was groot en het idee ging gepaard met de grootst denkbare angst. Uiteindelijk plaatste ik mijn eigen paard van Troje met volle overtuiging op d3, maar… die overleefde het niet. Mijn ogen konden het niet droog houden toen het paard er onmiddellijk afgeslagen werd. De witte toren op d1, de nobele strijder, gaf zich op voor het hogere doel. Ik zag het niet meer zitten, ik wist dat dit bijna over was. Maar ja, ik moest zetten blijven doen in de minuscule hoop dat de stelling nog te redden viel. Dat er in zekere zin… een wonder zou geschieden.
We bleven zetten doen, hij had zeeën van tijd en de golven van de stelling werden tot mijn verbazing tammer en tammer. De druk ebde weg, een eindspel kwam op het bord. Maar ik had een toren extra. Ik had meer materiaal, mijn koning stond actiever, hij had zwakke pionnen. Is het wonder dan daar? Ben ik zo gezegend dat ik ook deze partij zou gaan winnen? En inderdaad! Mijn h-pion promoveerde, zijn eens allesvernietigend paard werd gevangen en ik kon ook hier de 1 tegen 0 noteren.
En toen was er een vreugdedans in huize GM Roelax. Heel Apeldoorn kon mijn allesoverstemmende strijdkreet horen.
De simultaan was mijn overwinning.
*Zie Online competitie, Nicknames