Je weet maar nooit

Wij tegen de aankomende kampioen uit Groningen en WSG tegen Assen dat uiteraard aan zijn sportieve verplichtingen hoorde te voldoen. Datzelfde konden we verwachten van de Groninger Combinatie 2, alhoewel we erop speculeerden dat er misschien een gentlemen’s agreement kon worden gesloten zodat beide teams hun doel bereikten. Dat was niet het geval, er werd eerlijk gestreden en er kwamen geen laffe remises op het bord. En al vroeg in de middag was de eerste beslissing een feit, wat 4-4?!

Het seizoen zit er weer op, en met vuile hakken onder de schoenen staan we aan de juiste overkant van de sloot. Dat we dat voor elkaar kregen was te danken aan de grote overwinning die we de vorige ronde wisten te behalen tegen Winterswijk. Maar het was nog niet zeker, alhoewel het eigenlijk wel zeker was… Maar omdat we er niet helemaal zeker van waren, gingen we ons wat betreft de opstelling allerlei doemscenario’s tevoorschijn halen. Want wat als, en je weet maar nooit. Wat als WSG wel met grote cijfers wint van Assen, hoeveel punten moeten wij dan scoren om toch veilig te zijn. De Nationale Rekenkamer in de personen van rekenmeesters Eleveld en Smit hadden de hele middag nodig om daar een sluitend rapport over af te leveren. Maar gelukkig heeft Henk Eleveld het hele zomerseizoen de tijd om daar een nieuwe hobby van te maken en ik neem aan dat hij begin september de cijfers zal publiceren.

Nikolai Kabanof trof aan de andere kant van het bord Christofoor Baljon, in de jaren 70-80 van de vorige eeuw een sterke speler. De glans is er misschien af, maar een oude sluwe vos verleert nooit zijn streken. Zo ook vandaag, en Kabbie mag het allemaal over zich heen laten komen. Tactisch heeft hij vandaag dan ook weinig in te brengen. Baljon beheerst de mooiste velden van het bord en als Nikolai dan zichzelf gaat pennen is het snel afgelopen. Hij kan gaan kijken wat de rest van het team er van gaat bakken.

En zowaar zien we daar op (bij) het bord van Erik Smit de Olifant tevoorschijn komen. Zou het dan na al die jaren eindelijk weer eens gaan gebeuren: de Olifant?! Helaas, ook vandaag niet, het blijkt alleen de mascotte te zijn van zijn tegenstander. Erik is voor aanvang van de partij uitgebreid geplugd en het was dus bekend dat Erik vaak de bewuste opening speelde, met de nadruk op speelde. Want in de persconferentie na afloop gaf Erik te kennen dat hij de “Olifant” al jaren niet meer speelde. Toch had Erik het idee dat de spanning bij Peter Hulshof groter was dan bij hem, waarschijnlijk te maken met het naderende kampioenschap. Daar hoef je je toch nerveus om te maken, je zit er met acht man om het karwei te klaren! En was deze partij nu echt zo spannend, mwah… niet echt. Nadat de openingsfase door beiden goed was doorstaan bleef er niet veel meer over om voor te strijden en kon de vredespijp ontstoken worden. Remise, tussenstand: 1½-½ voor Groningen.

Voor de Groningers begint het er dan nog rooskleuriger uit te zien als Jelle Bauer een flitsende aanval van Rudolf Potze over zich heen krijgt. Jelle moet een kwaliteit inleveren en omdat zijn koning schichtig in een hoekje in zijn broek staat te plassen moeten we het ergste vrezen: De mat-aanval! En die is op komst, met toren, loper en dame en wat nog meer mee kan helpen om het vonnis te voltrekken. Maar achteraf kan Jelle zich wel voor de kop slaan omdat hij nog een ontsnappingsclausule bleek te hebben. Had hij nu maar iets langer nagedacht dat had hij het misschien gevonden, maar ja… altijd dat achteraf. In de veronderstelling dat hij het paard moest geven deed hij een soort wanhoopspoging, en dat was net de verkeerde manoeuvre. Jelle had zijn paard weg kunnen halen, en dan zou er een andere stelling op het bord zijn gekomen, waarin hij twee stukken had voor de toren. Helaas, hij zag het niet en dat was ook gelijk de beslissing in de partij. Het duurde nog wel even maar de uitslag was bekend, niet lang daarna was het matnet voltooid. Ai, toch een 2½-½ achterstand, hoe zou het er in Winterswijk voorstaan? Hmm, laten we ons nu niet helemaal gek maken…

Dan komt er eindelijk ook een positieve noot van onze kant, maar dat ging wel langs grote afgronden. Marcel weet niet veel te bereiken uit de opening en gaat dan maar op visite bij de zwarte koning, misschien valt daar iets klieren. Hij is gelukkig wel op zijn hoede en hoopt dat hij zichzelf niet om zeep offert. Maar die dadendrang heeft ook zijn keerzijde want hij laat de nodige gaten vallen in zijn eigen stelling, wat tot gevolg heeft dat hij materiaal duidelijk op achterstand komt. Dan maar op goed geluk wat proberen. En zowaar zit dat geluk nu eens een keer mee, mede omdat Alef Boer problemen met de klok heeft. Alef Boer laat zich verleiden tot een verdedigingszet die niet noodzakelijk was, en dat luidt de ommekeer in de partij in. De stelling lijkt dan in evenwicht maar na een paar zwakke zetten kan Marcel de druk zo ver opvoeren dat de positie wint voor wit. Dat zwart vergeet zijn dame weg te zetten doet dan niet meer ter zake. Eindelijk scoren we en brengen de tussenstand op 2½-1½.

Het volgende halve punt komt op naam van Henk Eleveld. Is er veel gebeurt in deze partij? Mwah, bij de notatie van de partij zie ik een aantal vraagtekens aan beide kanten staan, dus ik neem aan dat beide spelers op de nodige momenten beter hadden kunnen doen. In de Scandinavische opening is het merendeel van de stukken voor de dertigste zet al afgeruild. Wat rest is dat Henk een pion achter staat, maar die wordt snel geneutraliseerd. In het dame-eindspel dat overblijft kan wit niets ondernemen, want hij ontkomt niet aan eeuwig schaak. 3-2. Hebben wij dan nog een troef in handen?

Jazeker! Want Freddie staat verloren, en weet dan net niet verliezen, oh ja, dan verliest hij net wel weer, die verdomde vijfde rij! De hele partij is hij alleen maar bezig het vege lijf te redden tegen Jan Baljé. Een koningsaanval van wit die elk moment kan doorslaan. Pion op h6, ondersteuning van twee machtige torens, maar ach: opgeven kan altijd later nog. Toch weet Freddie een kleine tegenkans te creëren die zomaar tot op zijn minst goed tegenspel had kunnen leiden. Maar te laat komt hij tot de ontdekking dat de vijfde rij door wit beheerst wordt en dat maakt uiteindelijk het verschil. De zet 40.c4 van wit zorgt ervoor dat Freddie niet meer waar hij met zijn dame heen moet, en waar hij ook heen gaat, het is altijd verliezend. Net iets te gulzig op jacht naar pionnen gegaan, terwijl verdediging misschien op de eerste plaats kwam. Zijn nederlaag betekent dat Groningen kampioen is, en wij maar moeten hopen dat Winterswijk geen wonderen verricht. Niet dat we dat verwachten, maarrrr…

Toch is er de mogelijkheid dat we er zelf voor zorgen dat we in de tweede klasse kunnen blijven. Martin van Dommelen speelt tegen Daan Noordenbos een partij waar geen spectaculaire dingen gebeuren. Er valt ook weinig over te zeggen tot het punt dat er een paard-eindspel op het bord staat waarin Martin iets probeert te bereiken uit het niets. Ze doen beiden veel moeite om maar geen fout te maken en dat kost Martin de meeste bedenktijd. Maar geen probleem, het weet dat goed in de hand te houden. Wat wel lastig voor zwart is, is dat zijn paard op een plek terecht gekomen waar hij zich moeilijk uit kan bevrijden en daar kan Martin mogelijk van profiteren. Zat er dan echt geen winst in? Vrijwel de hele partij niet, inderdaad. Maar op het absolute einde kreeg Martin een opgelegde kans de partij in zijn voordeel te beslissen, tja. Maar helaas ziet hij het niet, en dan is het ook echt remise. Jammer, zou wel verdiend zijn geweest. Tussenstand 4½-2½.

Maar Casper had pas echt een overwinning verdiend, want hij overspeelde zijn veel en veel hoger ingeschatte tegenstander Maurice Schipper als een volleerd Internationaal Meester. Deze Maurice was na de partij enorm verbolgen over het feit dat hij dat ene tactische grapje van Casper over het hoofd had gezien. En mede daarom is het zo jammer dat Casper daarvoor niet beloond werd. In het middenspel laat Casper er geen twijfel over groeien wie de baas is op het bord. Dat is hij namelijk en voert de druk alsmaar op. Zijn twee actieve paarden heersen in het zwarte kamp, en als hij dan een pion weet te veroveren moet de winst voor het grijpen liggen. Maar het kost hem veel tijd om de winst te vinden. Toch slaagt hij erin zijn voordeel te behouden en vergt het uiterste van zijn tegenstander Schippers. Misschien ontbreekt het bij hem net aan dat kleine stukje killer-instinct, maar wat met de jaren zeker zal groeien. Nu heeft zwart het geluk aan zijn zijde als hij weet af te wikkelen naar een theoretische remise-eindspel. Alle pionnen verdwijnen van het bord, en die beide knollen kunnen het ook niet meer doen voor Casper, maar wel een absolute plus-remise. Eindstand 5-3 voor Groningen.

Verlies dus voor ons in de laatste wedstrijd, nu snel erachter komen wat er aan de hand is in Winterswijk. Gelukkig voor ons blijkt Assen zijn sportieve plicht te hebben gedaan door Winterswijk te verslaan. Dat verzekert ons weer van een jaar in de tweede klasse, maar weer afwachten wat dat seizoen gaat brengen. Een seizoen met minder invallers? We zullen zien, dit was het voor 2018-2019. Tot september!

’t Andere verslag | partijen in pgn | eindstand in klasse 2A