Vreemd… kom je een zaal binnen waar de volgende ronde in de KNSB-competitie gespeeld moet worden, en verder is er niemand?! Nou ja niemand, de barman is aanwezig en wil iedereen direct voorzien van thee, koffie en meer van dat soort welkomstdrankjes. De tafels staan klaar met de stukken en klokken voor de aankomende strijd. De wedstrijdleider die tegelijkertijd binnenkomt stort zich meteen op het instellen van de juiste bedenktijden, maar na een gefrustreerde eerste poging komt hij al snel tot de conclusie dat deze klokken niet meer gebruikt mogen worden. Maar ja, als er van de tegenstander niemand aanwezig is om je te verwelkomen, hoe moet je dan weten waar de juiste klokken zijn gestald. Blijkbaar hebben de Soestenaren tijd zat die middag, alhoewel de wedstrijdleider daar anders over denkt. En daar zouden ze zelf later die middag ook nog mee geconfronteerd worden. Na enige tijd druppelen de spelers van Soest binnen, het is een rommelig begin van de wedstrijd. Als die trend zich voortzet kan het nog een interessante middag worden.
Het zijn Freddie van der Elburg en Eric de Haan die eigenlijk weinig tijd besteden aan hun partij. Als er nog maar net dertien zetten zijn gedaan besluiten ze na vijf kwartier al tot remise. Opvallend? Moeilijk te zeggen. Freddie geeft als commentaar dat het een veel sterkere tegenstander is, en dat een remise mooi meegenomen is. Valt er dan verder nog iets over deze partij te zeggen? Uuuuh, nee.
Veel lastiger heeft Erik Smit het, constant staat zijn stelling onder druk en hij kan zich maar niet vrijspelen. Het gevolg daarvan is dat hij een pion moet inleveren, en de dreigingen stapelen zich alleen maar op. Even een extra toren invliegen om te assisteren bij de aanval, en dan tussendoor de dame lastigvallen… ja zelfs bij het schaken doet de #metoo zijn intrede. Alleen deze dame doet er nogal houterig over. Maar dat terzijde, de partij is ook opeens afgelopen als Erik de druk niet meer kan weerstaan en zich pardoes mat laat zetten. Er viel geen eer voor hem te behalen vandaag.
Casper Wouters moest op een verschoven plek en onder aangepaste omstandigheden zijn partij spelen. Stond hij daardoor buiten het team, en had dat invloed op hem? Nee zeker niet, het verleidde hem er zelfs toe om vroeg in de partij een stuk te offeren tegen twee pionnen. Als bonus kreeg hij daar ook nog eens een toren bij cadeau terwijl het eigenlijk averechts had moeten werken. Laten we het erop houden dat dat het voordeel van de aanvaller is. Maar het vertrouwen in de stelling is een beetje verloren gegaan en hij twijfelt over een remiseaanbod. Bij nader inzien dit toch maar niet aangenomen er op hopende dat wit de fout ingaat. En dat duurt inderdaad niet lang, een koningszet laat de witte stelling compleet instorten. Casper maakt het met een paar ferme tikken uit. Daardoor is de stand weer in evenwicht, 1½-1½.
En een kwartier later hadden we voor moeten staan omdat Nikolai ging winnen. Ging… tegen Jos Nooijen speelde hij minder chaotisch dan we van hem gewend zijn en het was zowaar een redelijk overzichtelijke stelling. Hij had alle troeven in handen, een zeer sterk loperpaar maakte de dienst uit, en de ondersteuning kwam van het torengilde. Wat kun je meer wensen op deze middag in Soest. De witte koning werd in het nauw gedreven en de knock-out was aanstaande. De zet Lb2 lijkt zo simpel, maar als je meerdere mogelijkheden (denkt) te zien om te winnen kies je blijkbaar altijd net de verkeerde. En Nikolai speelt daarna helaas net alle verkeerde zetten die hem van triomfator laten afdalen tot een hoopje… (mag u zelf invullen). Jammer, hij had meer verdiend. Feit is dat we toch weer op achterstand stonden met 2½-1½, pijnlijk.
Zo onderhand begint Jasper Zwirs een behoorlijk stabiele factor in het team te worden. Nu speelt hij niet zo vaak, maar daar staat tegenover dat hij de laatste keren dat hij speelde met winst het strijdtoneel verliet. En was dat anders op deze decemberdag in Soest? Nee! Als je het bekijkt vanuit de tegenstander, en dan in het bijzonder teamleider Muis van Soest, zie je het tegenovergestelde. En het mocht vandaag zo zijn dat deze twee elkaar troffen, welke kant zou het opgaan. Jasper had daar duidelijke ideeën over, hij zou zijn winnende serie partijen niet laten onderbreken door wie dan ook. De opening gaat via de gebaande wegen, dames ruilen, wit krijgt een dubbelpion en zwart gaat proberen gelijk spel te houden. Dat gaat lang genoeg goed totdat Jasper met de ondersteuning van een doorgeschoven pion probeert deze nog verder naar de overkant te laten komen. Daar slaagt hij in en het levert hem een stuk op maar wel ten koste van twee pionnen. Is dat voordeel moeilijk te verzilveren? Nee, omdat hij de laatste toren af weet te ruilen en daarna is het geen echte strijd meer. Jasper wint het eindspel makkelijk en brengt het team weer op gelijke hoogte met SSC 1922.
Uit het niets iets proberen te maken van een stelling waar geen leven in zit. Melken noemen ze dat volgens de kenners van het edele schaakspel. Nu vraag ik me af of Marcel wel eens echt een koe aan de uiers heeft mogen melken, maar deze opdracht heeft hij wel op de juiste manier volbracht. Beide spelers doen de noodzakelijke zetten om maar niet in het nadeel te komen, afwachten wie daar het beste in is. Het duurt tot aan de tijdcontrole voordat Marcel een doorbraak weet te forceren, hij wint een pion en die krijg je gegarandeerd niet meer terug. Als je wel wilt komt je dat duur te staan. Hij heeft er lang over gedaan, maar het levert hem wel de winst op. Zijn we hier nu bezig om een verrassende overwinning uit Soest mee te nemen, het begint er zo onderhand wel op te lijken. Maarrrrr… nee het lijkt er maar op, want Aart staat slecht en Martin is verkouden.
Aart van de Peut had er weinig vertrouwen in om mee te spelen in het tweede team. Het bekende verhaal dat het niveau toch een stuk hoger is, en daar antwoord ik dan standaard op dat de tegenstanders ook maar mensen zijn, en ook fouten maken. Maar de fout die zijn opponent Henk Weenink in deze partij maakt is wel heel apart. Binnen no time is er een Franse opening op het bord getoverd, dat gaat wel heel soepel, Aart lijkt er geen moeite mee te hebben. Hij kan na verloop van tijd zelfs een klein voordeeltje op laten tekenen. Helaas vergaloppeert hij zich bij het afruilen van de torens en moet daardoor een pion inleveren in het dame-eindspel dat overblijft. Lange tijd speelt hij dat goed en weet de schade nog beperkt te houden. Toch zal Weenink op den duur de twee pionnen in het centrum naar voren schuiven en die zullen de partij beslissen, daar valt eigenlijk weinig tegen te doen. Wel vergt het Henk Weenink veel tijd om dat plan uit te voeren, maar ach, je krijgt er elke zet weer dertig seconden bij, dus het moet te doen zijn. Maar terwijl we allemaal staan toe te kijken laat hij zijn laatste seconden gewoon wegtikken?! Dat is wel heel erg vreemd, ik maak dat wel eens mee met Maarten Beekhuis, maar dit is wel heel erg bizar. En waarom? Zijn commentaar daarna: Tijd? Oh ja, daar let ik nooit op? Wat?! Het is wel een essentieel onderdeel van het schaken en als je die opmaakt heb je de partij verloren, punt uit! Nou, dat is een dus een cadeautje waar we niet op hadden gerekend. De wedstrijd is dan opeens gewonnen voor ons, dank u wel 🙂
De snotverkouden Martin van Dommelen is dan al uren lang bezig een verloren partij niet te verliezen. Binnen de kortste keren is zijn stelling verworden tot een hoopje ellende die je zelfs je grootste vijanden niet gunt. De enige hoop waaruit Martin kan putten is dat zwart pionnen heeft. Maar wat heb je daaraan als je een verloren stelling hebt? Is het tijdnood, of is het de gedachte dat alles wel wint voor zwart? Carl Wustefeld geeft Martin namelijk de mogelijkheid om binnen een paar zetten de complete damevleugel vrij te maken van zwarte pionnen. En dan heeft Martin opeens weer remisekansen. Dat word mede ingefluisterd door Erik die weet dat je een Wustefeld nooit met torens tegen Martin moet laten spelen. Zie 22 april 2006, dan weet je genoeg. Martin moet er nog even voor werken om de remise binnen te slepen, maar daar slaagt hij wel in.
We winnen met 5-3 in Soest! Verrassend? Wat maakt het uit, met het spel en vechtlust dat we deze competitie tot nu toe hebben laten zien verdienen we dit gewoon. We hebben in de eerste vijf ronden al genoeg kansen laten liggen, en nu viel het geluk onze kant op. Nog vier ronden te gaan, benieuwd wat er nog in het vat zit aan verrassingen.
SSC 1922 2136 - MuConsult Apeldoorn 2 2060 3-5 1. Carl Wustefeld 2274 - Martin van Dommelen 2220 ½-½ 2. FM Eric de Haan 2297 - Freddie v.d. Elburg 2152 ½-½ 3. Arie van der Burch 2208 - Marcel Boel 2238 0-1 4. Adriaan de Jongh 2197 - Erik Smit 2130 1-0 5. Gerrit Meine Muis 2164 - Jasper Zwirs 2102 0-1 6. Jos Nooijen 2094 - Nikolai Kabanof 2033 1-0 7. Henk Weenink 2080 - Aart van de Peut 1764 0-1 8. Marijke Kok 1771 - Casper Wouters 1842 0-1