Hè hè, rust… afspreken hoe laat we naar Santpoort zouden rijden en laat die wedstrijd maar komen. De broodjes even in de oven, kopje koffie… Tring! tring! Boing! Boing! Alarm! Help! Alarm! Heeeeelp… wat nu dan weer? Ah, een mailtje van Merijn, oooooh nee. Paniek! Helaas, Kabatianski is in Osnabrück blijven steken en de treinen rijden niet verder. Dus een speler te kort. Hebbie, misschien nog een uuuh… Nee! Helaas Merijn, dat gaat ons op korte termijn niet meer lukken, en dus moest het eerste team al direct met een achterstand beginnen. We kijken uit naar de volgende seizoenen dat er teams met acht spelers worden opgesteld voor alle klassen, hopelijk is dan dit geouwehoer verleden tijd. Maar goed, in de gecruisecontrolde bolide van Master Driver Cees Beekhuis trokken we ten strijde naar bijna in Wijk aan Zee. Nadat we de nodige opgefokte en gefrustreerde automobilisten met eenzelfde middelvinger van repliek hadden gediend zoals ze bij ons deden, waren we net op tijd voor de kermis in Santpoort. Cees rende snel naar de gym-/schaakzaal om daar nog een paar flikflakken te doen voordat alle toestellen van de gymclub waren opgeruimd. Helaas kreeg hij geen cijfer c.q. waardering omdat de jury het pand al had verlaten, maar het zag er dan ook niet alsof Nadia Comăneci net een demonstratie had gegeven, ga maar schaken Cees!
En daar waren we uiteindelijk ook voor naar Santpoort gekomen: schaken! Het team had in de eerste ronde verloren en was erop gebrand dat tegen ons meteen weer goed te maken. Met in de gelederen een sterke GM Harmen Jonkman, en daarbij omringd door een degelijk spelersarsenaal. Maar waar zouden ze die GM neerzetten? Het was aan het derde bord, met zwart tegen Freddie van der Elburg. Hoe die partij verliep leest u later, nee echt later… nou iets later op de avond in dit verslag. U hoeft er niet voor op te blijven, want het kan nog even duren. Intussen ruimen we de tafels wel op.
Dat tafereel speelde zich veel later af, maar toen had Nikolai al ongenadig hard uitgehaald in zijn partij tegen de senior van Santpoort, Jan Burggraaf. Ik was even de kermis opgelopen en na diverse rondjes in de draaimolen en nadat ik een aantal botsautootjes had gemolesteerd, keerde ik terug naar de zaal. Om daar te constateren dat we al een voorsprong hadden van een punt. We hebben het al zo vaak meegemaakt, maar dan nog maar een keer: de typische Nikolai-opbouw kwam weer op het bord. Maar nog voordat er tien zetten zijn gedaan heeft Kabbie al een kwaliteit voorsprong. Zit hier wat achter, moet hij het ergste vrezen? Ik ga ervan uit dat Nikolai nooit met die gedachte heeft rondgelopen en gewoon zijn voordeeltje uit gaat breiden. Okay, wit heeft misschien iets van een verborgen aanval, maar die plannen zijn nooit tot een geheel gesmeed. De beslissing komt hard en pijnloos, de zwakke velden b2 en c3 komen zwaar onder vuur en na anderhalf uur gaan de poppetjes de doos in. Verrassend? Wit vroeg te veel van zijn stelling en kreeg de rekening gepresenteerd. We staan voor met 1-0.
Terwijl in de belendende zaal annex café de lokale politiek in een rechtstreekse tv-uitzending wordt besproken, ontvouwt zich in de schaakzaal een spannend duel op de 7 x 64 velden. Lang is niet te doorgronden welke kant het op gaat. Dan denk je dat wij het beste van de strijd hebben, maar even later ben je een andere mening toegedaan. Marcel Boel had de taak op zich genomen om het eerste bord te verdedigen, daarbij rekende hij erop dat Harmen Jonkman tegenover hem zou zitten. Dat was niet het geval, het werd de teamleider Peter de Roode. De Siciliaanse opening lijkt zich in het begin in het voordeel van zwart te gaan uitbetalen. Maar Peter de Roode gokt op twee paarden, letterlijk en figuurlijk. Er staat er een op a5 en de ander staat op h5, je moet het maar bedenken. Maar het blijkt een behoorlijke doorn in het oog te zijn om ze tot een pas de deux te verleiden. Zwart denkt via een tussenzet met de dame (18… De6) alle onheil te kunnen voorkomen, maar de witte b-pion denkt daar anders over. En als er dan twee paarden zich van een aanvallende pion moet zien te ontdoen is het appeltje-eitje voor Marcel om de beslissing te forceren. Het gespartel duurt nog lang genoeg om de tijd te doden maar de uitslag is al lang bekend. Wat een weelde, we staan met 2-0 voor en op de andere borden hebben we zeker kansen. Met andere woorden, we kunnen voor een stunt zorgen. Maar ja, die verdomde tijdnoodfase levert altijd weer verrassingen op die je niet wilt meemaken.
Eén zet, doe dan, doe dan… nope… vlag. Dat was dus zo’n verrassing die in tijdnood gebeurt. Maarten Beekhuis ziet niet hoe hij het probleem op de laatste zet voor de tijdcontrole moet oplossen, de seconden tikken weg, en klaar. Zoals we de typische Nikolai-partij hebben, we die ook voor Maarten. Hoe moet je het beschrijven? Een rustige maar degelijk opgezette partij waar de ontknoping lang op zich laat wachten. Wie staat er beter, Maarten of tegenstander Bas Haver. Welke kleur speel je liever? Wit of zwart, beiden zullen voor de eigen kleur kiezen. Er wordt veel heen en weer geschoven met de stukken en er is niet veel aan het handje, totdat Maarten besluit in actie te komen met de f-pion. Opgejaagd door de tijdnood, of gewoon een poging tot winst? De stelling komt daarna wel tot leven en dan kan het weer twee kanten op. Op het eerste gezicht lijkt het een verkeerde beslissing van Maarten, maar Bas Haver maakt er geen gebruik van. Dan krijgt Maarten volop kansen om de partij met een paar mooie offers te winnen. De zwarte koning staat namelijk ontzettend onhandig op h8 te creperen, kan nergens naar toe. Maar hij ziet het niet, en dat is ontzettend jammer. En daarna lijkt Maarten alleen maar spoken te zien, de seconden tikken weg en bij het uitvoeren van de 40e zet valt zijn vlag. Het had een harde klap in het gezicht van Santpoort kunnen zijn, nu kregen wij een tik op de neus. We blijven nog wel voorstaan met 2-1.
Nu wilde het toeval dat bij deze wedstrijd driemaal een duo met dezelfde achternaam achter de borden zat. Door het invallen van Cees Beekhuis hadden wij twee Beekhuisen in het team. Maar Santpoort ging nog een stukje verder en stelde twee familieduo’s op, te weten De Roode en Haver. Martin van Dommelen mocht tegen de andere De Roode, Martijn. Het werd een op het oog lastige partij voor Martin en hij moest constant op zijn hoede zijn om niet het overzicht te verliezen. Kort na de opening heeft wit pionnen “geofferd” voor aanvalskansen. Later gereduceerd tot een pion, niet minder verraderlijk. Wit zet vol in op de aanval maar ondanks een klein minnetje weet Martin telkens de juiste verdedigingszet te vinden. De zwarte koningsvleugel heeft het zwaar te verduren. Maar als dan de vesting is opgebouwd, lijkt niets een remise-achtig eindspel meer in de weg te staan. Alleen denkt Martijn de Roode de dames te kunnen ruilen met pionwinst. Ai, daar was alleen dat vervelende tussenschaakje wat de zaak totaal verandert. Dameverlies en opgave. Een in de schoot geworpen winst voor Apeldoorn, tja je hebt ze zo nu en dan nodig. Wat een weelde, nu hebben we zelfs een 3-1 voorsprong.
Vandaag was Cees Beekhuis chauffeur extraordinaire, vingeropsteker bij uitstek, verkeersdrempel veroveraar, en hij speelde ook nog een uiterst gezellig potje schaak met zijn tegenstander. Maar daar win je geen wedstrijden mee, dat geldt natuurlijk ook voor de tegenstander. Maar Cees was invaller en de belangrijkste opdracht was om niet te verliezen. Hoe pak je dat aan, is de methode van Cees misschien een voorbeeld? In ieder geval werden de meeste stukken al voor de vijfentwintigste zet afgeruild, wat resulteerde in een toreneindspel met gelijke kansen. Als ik het goed heb meegekregen heeft Wim Eveleens nog ergens een kans op beter spel laten liggen. De remise werd beklonken bij de bar, wat eens te meer aantoonde dat het voor beiden een gezellige middag was.
De gezelligheid was aan het bord van Reint ver te zoeken want hij moest zich met hand en tand verdedigen tegen de aanvalsdriften van Wim Laurens Gravemaker. In de opening was er een wilde wederzijdse afruilsequentie gaande waarbij beide dames het veld moesten ruimen. En dus was het de vraag wie er beste uit tevoorschijn zou komen. Wel had wit er een dubbelpion aan over gehouden, maar de bewegingsvrijheid van Reint was behoorlijk ingeperkt. En daar ging Gravemaker uiteraard proberen zijn voordeel te behalen en via de b-lijn begon dat langzamerhand zijn vruchten af te werpen. Reint probeerde hetzelfde via de g-lijn maar was daar op zich minder succesvol. Temeer omdat wit met toren en dame voor veel aanvalsdrift zorgde in het zwarte kamp. Maar opgejaagd door de tijdnood verloor Reint het overzicht en gokte erop dat zijn doorgeschoven pion voor genoeg tegenspel zou kunnen zorgen. Dat was niet het geval, die boerenzoon zou ten alle tijden tegen gehouden worden. Lang bleef Reint nog tegen spartelen maar hij wist ook dat een nederlaag onoverkomelijk was. En weer een partij die niet verloren had hoeven gaan. Ik hoop toch niet dat wij daar mee hofleverancier worden dit seizoen. Stand 2½-3½. Nog twee partijen te gaan, en nog steeds is er hoop op een stunt.
Als Henk Eleveld na afloop van zijn partij een netjes overgeschreven notatieformulier aan mij overhandigt, staat daar altijd netjes bij waar hij had kunnen winnen en waar de remise binnen handbereik was geweest. Zo ook bij zijn partij met Daan Haver. Welke van de zetten had hij gezien en welke niet. En welke kwam er bij de analyse tevoorschijn, die blijkbaar eenvoudig te zien had moeten zijn. Tegen Daan Haver heeft hij zeker heel veel gezien want hij bouwt een goede stelling op en creëert zodoende winstkansen voor zichzelf. Als hij even de teugels laat vieren kan Daan Haver eventjes loskomen, maar waarschijnlijk heeft ook hier de tijdnood zijn invloed gehad. Want opeens heeft Henk een grote opgelegde kans om de partij snel en pijnloos te beslissen. Op het notatieformulier staat inderdaad: 34. Db7. En klaar… Maar alsof de duivel het vandaag op ons gemunt heeft, keert ook hier het tij. Er blijft een toreneindspel over met eerst een pion achter, maar naarmate de partij vordert worden dat er meer. Heeft hij kansen gehad op remise? Hmmm, aan de zijlijn weten ze dat altijd beter, maar misschien wel. Helaas gaat ook deze partij verloren, het licht kan uit. Het is 3½-3½.
Nou, dan kunnen we geloof ik wel weer terug naar Apeldoorn, toch? Nee captain, hoor ik ze zeggen, Freddie speelt nog. Ah joh, die halen we morgen wel weer op, die spelen de hele nacht gewoon door, daar ga ik mijn nachtrust niet voor opofferen. Elke zet die ze doen krijgen ze er weer een halve minuut bij, en ze zijn nu bij zet 333, dus Hasta la Pasta. Voordat Jonkman en de wedstrijdleider door hebben dat het echt remise is heb ik mijn eerste beschuitje al weer op. Zo’n gevoel kreeg je bij deze laatste partij, die maar duurde en duurde. En ja, inderdaad die halve minuut extra zorgde ervoor dat de huurders van het navolgende evenement in deze zaal langzaamaan in paniek begonnen te raken. En daardoor toch ook voor de nodige onrust en rumoer zorgden.
Laten we bij het begin beginnen. Freddie mocht het dus opnemen tegen grootmeester Jonkman, maar dat zal hem niet echt geboeid hebben. Zoals hij tegenwoordig wel vaker opent met 1.f4, was dat hier ook het geval. Haal je een GM dan gelijk uit zijn voordeel op het gebied van de theorie? Wie zal het zeggen, Freddie speelt zijn eigen spelletje en kan van daaruit opbouwen. De hele middag kreeg je en had je het gevoel dat hij bezig was om een modelprestatie neer te zetten. Veel van het strijdgewoel speelt zich af op de damevleugel, tenminste voor zwart. Freddie daarentegen zoekt zijn heil in de buurt van de zwarte koning, en dat is waarschijnlijk het gevoel dat ontstaat dat de wit beter staat. Hij is niet onder de voet gelopen, niet in een smerig trucje van zwart gelopen, nee het gaat best lekker. Maar de tijdnoodfase is aanstaande en we zullen wel weer wat bijzonders gaan beleven. En tja, dat bijzondere is niet in het voordeel van Freddie, de gebruikte krachttermen zijn niet bestemd voor de ether en zal ik dus achterwege laten. Maar ze zijn wel op zijn plaats, godverdego… oh sorry, nou ja whatever. In tijdnood geeft Freddie ogenschijnlijk een heerlijk gespeelde partij zo maar uit handen. Er blijft niets meer heel van een eens zo veelbelovende stelling. Harmen Jonkman heeft in het onoverzichtelijke eindspel en in tijdnood een stuk gewonnen, dat zou toch genoeg moeten zijn voor winst.
Maar dan blijkt ook hij maar een mens te zijn van vlees en bloed en menselijke fouten. Het blijkt lastig genoeg te zijn om dit eindspel tot winst te voeren, het materiaal is zover uitgedund dat er niet veel over blijft om dat te bewerkstelligen. Freddie slaagt erin om alvast de laatste zwarte pion van het bord te laten verdwijnen, en heeft er zelf nog twee. Maar ook die verdwijnen van het bord. Hij blijft het stuk achter staan, dat is op geen enkele manier terug te draaien. Wel dwingt hij Harmen ertoe om in ieder geval het materiaal zo te reduceren dat Freddie in een theoretisch remise-eindspel terechtkomt. Wit heeft natuurlijk alle recht daartoe om dat proberen tot winst te voeren, en gaat dat de komende uren ook zeker doen. Terwijl de opruimtroepen de zaal schoon vegen, spelen de twee stug door. Nou, dat wil zeggen, Jonkman speelt door want Freddie schudt de zetten simpel uit zijn mouw. Heeft al lang door dat het remise is, en laat zich niet uit zijn tent lokken. Ondertussen telt en telt hij maar, om er maar zeker van te zijn dat zijn laatste actie van de partij volkomen terecht is. Wat is dan die laatste actie? Op zet 128 (!) van zwart zet Freddie de klok stil, haalt de wedstrijdleider uit zijn winterslaap en kondigt zijn 129e zet aan: 129. Te8-f8. Daarmee voldoet hij aan de 50-zetten regel dat er zo lang geen stuk geslagen is of een pion is verzet, maar die pionnen lagen allang te lallen op de kermis.
Dan ontvouwt zich toch wel een bijzonder en op zich een beetje komisch tafereel. Freddie, die al lange tijd wist dat hij de 50-zetten regel ging toepassen, moest al zijn overredingskracht aan het adres van wedstrijdleider gebruiken om hem ervan te overtuigen dat hij gelijk had. Tja, en dat levert natuurlijk ook leuke foto’s op. Het telraam wordt weer uit kast gehaald en we tellen maar weer een keer. Ja, van dat papiertje twee zetten plus die 48 van het tweede formuliertje is samen? Godsamme, dat is wel lastig na zo’n lange dag. Harmen Jonkman lijkt zich er niet mee te willen bemoeien omdat hij denkt dat hij nog winstkansen heeft, No way, Jose! Het is remise. Er is de nodige hulp van andere teamleden voor nodig om de wedstrijdleider ervan te overtuigen dat de regel juist is toegepast. Even later weet hij nog wel te vertellen dat hij zelf na 75 zetten mag ingrijpen. Zou hij op zijn “Moment of Fame” hebben gewacht?
Eindelijk was de wedstrijd afgelopen, het was bijna kwart over zeven en hadden we een 4-4 uit het vuur gesleept. Of hadden we een 4-4 toegestaan? Laten we het in het midden houden, dat we veel kansen hebben gehad en hebben laten liggen is duidelijk. Maar zoals gebruikelijk hebben we ook van een mazzeltje gebruik mogen maken. Zeker is wel dat we in deze eerste twee ronden veel vechtlust hebben laten zien, laten we hopen dat zich dat verder in het seizoen gaat uitbetalen naar onze kant. We verdienen het.
Santpoort 2137 - MuConsult Apeldoorn 2 2076 4 - 4 1. Peter de Roode 2158 - Marcel Boel 2202 0 - 1 2. Martijn de Roode 2134 - Martin van Dommelen 2222 0 - 1 3. GM Harmen Jonkman 2392 - Freddie van der Elburg 2126 ½ - ½ 4. Wim Laurens Gravemaker 2060 - Reint van der Knijff 2080 1 - 0 5. Daan Haver 2090 - Henk Eleveld 2055 1 - 0 6. Jan Burggraaf 2000 - Nikolai Kabanof 1965 0 - 1 7. Bas Haver 2210 - Maarten Beekhuis 2087 1 - 0 8. Wim Eveleens 2052 - Cees Beekhuis 1868 ½ - ½
’t Andere verslag | foto’s op Facebook | partijen downloaden | partijen naspelen