Meteen terugrekenen: het is nu woensdag, hij is dus zaterdag overleden, op de dag dat de Apeldoornse schaak­teams allemaal competitie speelden. Het nieuws heeft ons traag bereikt, want de dag erna op zondag bij de schaak­middag in de Flierefluiter, waar Maarten ook vaak bij was, wist niemand het nog. Ook vandaag blijken veel mensen het voor het eerst te horen. Op de clubavond vanavond zal er bij stil gestaan worden.

Maarten had iets ongrijpbaars, werd denk ik niet altijd begrepen en nu is ie ons ontglipt. Vier dagen na zijn dood is het nog altijd stil, slechts dat kaartje op de website.

Zijn familie vraagt om het delen van herinneringen, in de vorm van een foto, citaat of anekdote. Zelf heb ik Maarten leren kennen als een zeer attente, sociale man, die bijzonder begaan was met andere mensen en zeker ook met onze schaak­club. Hij zat in het bestuur, in de jeugd­commissie, veel gedaan voor de jeugd­afdeling, gaf daar ook les, hij hielp altijd bij toernooien, kwam overal kijken, repareerde en beheerde speel­materiaal en zo kun je nog wel even doorgaan.

Ook bijzonder: Maarten maakte technische tekeningen om te bepalen hoe je de tafels het beste kon plaatsen in de speelzaal. Geniaal natuurlijk, een overblijfsel uit zijn werkende leven.

Maarten was gastvrij, we hebben een keer met z’n allen vergaderd in zijn tuin en uiteraard zorgden zijn vrouw en hij ervoor dat het ons aan niets ontbrak.

Maarten kon ook goed ruziemaken. Zo lag hij op een gegeven moment hopeloos overhoop met andere mensen die de jeugd­afdeling een warm hart toedragen. Het kwam door zijn directe stijl, denk ik.

Maarten heeft mij ook wel eens op mijn flikker gegeven dat ik niet zoveel moest zuipen. Daar had ie natuurlijk gelijk in, kon ik van hem wel hebben.

Ruim een jaar geleden hebben we tijdens het toernooi in Vlissingen een keer gemoedelijk met zijn tweeën geluncht in Middelburg, de stad waar hij was opgegroeid.

De laatste keer dat ik Maarten zag was op zaterdag 4 oktober bij de eerste thuis­wedstrijd van het nieuwe seizoen. Hij had zichzelf wel in de opstelling gezet van Apeldoorn 5, waar hij teamleider van was, maar heeft die partij niet gespeeld. Ik sprak hem even kort voor de wedstrijd, hij zag er beroerd uit. “Ach, een beetje ziekjes, kan gebeuren”, sprak hij nonchalant. Ik weet niet of hij toen zelf al wist hoe ziek hij daadwerkelijk was.

Maarten was ook fervent supporter van het eerste team. Nico schrijft: “De laatste keer dat ik hem sprak zei hij dat hij minder tijd als vrijwilliger kon besteden en in plaats daarvan met geld (als level D-sponsor) zijn steentje bij wilde blijven dragen”. Daar is het niet meer van gekomen, maar het is goed zo. Wat Maarten heeft bijgedragen aan de club is onbetaalbaar.